23 Ağustos 2017 Çarşamba

Boşverip gidelim...

İnsanların hala nasıl kalbimi parçalara ayırabildiğine şaşırıyorum. Canımın çok yanmasına rağmen yürüyüp gitmekten çok sıkıldım. Nereye kadar bu yollar? Daha kaç tanesini umursamayıp yola devam etmem gerek? Neden buna mecburum? Kafamdaki sayısız sorunun hiçbirine cevabım yok. Kimsenin yok. Bana verebilecekleri en güzel tavsiye "boşver" olabilir. Hep boşverdiğim gibi hadi bunu da boşvereyim ee sonra? Yalnızlık güzel şey de bir zaman sonra sıkıyor. İçimde asla sönmeyen bir yangın varmış gibi geliyor. Kendimden başka kimse değerli değil biliyorum da yine de canımın acısını geçiremiyorum. Uzun zamandır kendi kendime öyle savaşlar verdim ki artık bir kez daha kalkmaya gücüm varmış gibi gelmiyor. 

Bırakın biraz kuytu köşede dinleneyim...