Önce insanlar çıkarları için sevmeye başladı, bir sürü filmde zengin kadın fakir adam tiplemeleri yaratıldı. Filmlere göre fakir adam hep gururluydu asla kayınpederinden para almazdı ama gerçekte insanların beynine çıkarları için sevmek nasıl olur yavaş yavaş işlendi... İnsanlar karşısındakini parası için, evi için, şanı şöhreti için hatta bedenleri için sevmeye başladılar...
Sonra yalancı sevmeler çıktı, iki lafından biri yalan olan insanlar türedi. Çoğu gerçek sevgi nedir bilmediğinden yalan söyleyerek karşısındakine sevildiğini hissettirdiğini zannediyordu. O kadından o kadına geçerken hepsine de "seni çok seviyorum, sen özelsin" diyordu. Bazı sözler bazı insanlarda güzeldir. Ah bunu bir anlayabilseniz...
Kadın milleti de karşısındaki adamın her sözüne kanmaya ne de aç... Evet, her kadın bir inci tanesi kadar değerli ama bunu otuz beşinci adamdan duymak onlara iyi gelmez, psikolojilerini alt üst eder... Çünkü diğer otuz dört tane adamın söyledikleri de hala akıllarında olur...
Ve böylece adım adım sevgi emekten araca dönüştü... Sevginin değerleri unutuldu gitti...
Şimdi öyle bir adam olmalı ki yanınızda, size özelsin dediği zaman siz bundan kendi adınızdan emin olduğunuzdan daha emin olmalısınız. Öyle bir adam olmalı ki karşınızdaki, ne sizin yanınızda ne başka yerde sizden başkasına bakmamalı. Başkalarının sizin için kötü düşünmesine izin vermemeli, illa ki çok ağır hakaret içeren şeyler bile değil, kız da amma safmış bile dedirtmemeli... Öyle bir adam olmalı ki, yanındayken hayat durmalı, zaman hızlı geçse bile siz anlamamalısınız... En önemlisi ise sizi siz olduğunuz için sevmeli. Ne çıkarları için ne de sizi bir obje olarak gördüğü için sevmemeli...
Kitaplardan okuyoruz, eski insanlardan dinliyoruz, ne aşk hikayeleri var ne aşıklar var eli eline değememiş... Sırf sevgisinin büyüklüğünden karşısındakini sevmeye kıyamayan insanlar bile var imiş...
Bunca güzel değerin eskide kalmış olması ne yazık!
Resmen bize her şeyin çürüğü kalmış...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder